Ayşe Ahu Akyürek

             Sevgili "Akyürek" !

             Sanırım 18 yaşındaydım ablamı kaybettiğimde. tam 12 ay ömrü var demişti doktor,  ve tam 12 ay sürmüştü. O 12 ayın öncesi de ilişkimiz çok iyiydi ama , o 12 ay bir enteresan geçmişti.

             Ve yine yaklaşık 12 ay sürmüştü suskunluğum, hayata küsüşüm. Herşeyi sorguladım sonra,  Anne , baba, evren, tanrı...  Her ne düşünürsem düşüneyim, hiç adil değildi.! Hala da öyle!

             Ablamın ölümüydü az çok sağlık sektörüne giriş sebebim. Velhasıl,  süregeldi bu günlere kadar hayat bir şekilde.

             İlk gördüğüm zamanı hatırlıyorum seni. Vakti zamanında aşina olduğum tedirginliği görerek gözlerinde. Ama ümitliydim bir şekilde , çünkü o yaydığın enerjinle farklıydın..

             Ve her kontrolde,  (bilinçaltımda görmek istemediğim) tablo çığ gibi büyüdü. Ne yüzüne bakabiliyor, ne seni arayabiliyor, ne annen,  ne baban, ne kardeşinle konusabiliyordum. Evet zayıflık ama, tablo kötüleştikce anafor gibi büyüdü uzaklığımız..

             Biliyorum bir korkak olarak bitirdim son günlerimizi ama inan,  tekrar yaşayabileceğim , kaldırabileceğim birşey değil di. Hoş diyeceksin ki "ee şimdi kendini daha mı iyi hissediyorsun?? "

              Hayır.


             Evrenin derinliklerine değişik bir forma ulaştın ki, kaçınılmaz olan aynı formda tekrar görüşeceğiz.. Senin gibi saf.....

             Malesef  tek yapabileceğim , ailen ve tüm sevenlerine sabırlar dilemek...

             Hasretle , tekrar tebessümünü görmeyi umud ederek..


             Ruhun şad olsun ...